Eén van de grote targets van dit seizoen zou de Craft Bike Trans Alp worden! Na mijn armbreuk heel even onzeker, maar door het goede werk van de kiné en met een steunverband zou het moeten lukken!
Donderdag 11 juli vertrekken we richting Duitsland om onderweg te overnachten en op 12 juli op de startplaats in Mittenwald aan te komen. Het pakken van de zakken was een hele opgave, wikken en wegen wat wel en niet mee in de zak kon.
Vrijdag 12 juli
Aankomst Mittenwald, voor we naar het TransAlp Camp gaan melden we ons aan waar we een een lege sporttas krijgen, Een Groene en een Oranje. Daar moeten al onze spullen voor 8 dagen in. Gelukkig wisten we al van vorig jaar dat het krap zou zijn en hadden we alles voor ingepakt in onze Trans Schwarzwald tassen van vorig jaar. Enkel nog overladen. Ook onze startnummers werden aan de fietsen bevestigd. Even later naar het TransAlp Camp om een slaapplekje te voorzien en reeds kennis te maken met een aantal andere deelnemers. Elke avond stond er ook een Pasta Party op het programma waar we ons konden vol proppen met koolhydraten om zo de volgende dag goed door te komen. Elke avond werd ook de rit van de volgende dag overlopen.
Zaterdag 13 juli Mittenwald-Mayerhofen
Na een nacht van weinig slaap door de spanning en gesnurk van medestanders worden de zakken tijdig (6u30) op de vrachtwagen gedropt en halen we de fietsen zodat we ons richting start kunnen begeven. Vandaag wordt er volgens startnummer in de boxen gestart, de volgende dagen hangt je startbox af van je positie in je categorie. De eerste kilometers zijn meestal geneutraliseerd omdat we met meer dan 1000 deelnemers door het dorp rijden en trachten op die manier ongelukken te vermijden.
Er staat een lange, maar snelle eerste rit op het programma. Het profiel oogt behoorlijk vlak op één lange geleidelijke klim na. De klim zal dan ook nog verlopen op goed berijdbare ondergrond. Er wordt nog niet heel hard gereden, maar mijn benen voelen nog fris en ik start meteen zoals ik gewoon ben. De laatste 35KM verlopen vlak over fiets wegen, maar hier is het zaak om bij een groepje te zitten, want de wind speelde hier in het nadeel. Alles verloopt prima, tijdens de afdaling kunnen we ook nog heel wat "schoon volk" inhalen zodat we voor het laatste stuk bij een sterke groep kunnen aansluiten. Al snel blijkt dat enkel niet gewoon zijn rond te draaien en door steeds van 35 KM/u naar 45km/u op te trekken valt het groepje snel uit elkaar. Gelukkig blijven we met enkele goed geluimde Italianen over die hele lange stukken voor hun rekening nemen. Ook ik doe mijn deel, maar zeker niet te veel, want er volgen nog 7 lastig dagen. In echte tijdritstijl vlammen we met een gemiddelde van 35/hr naar Mayerhofen.
18de in ons categorie...
Niet de langste rit, maar toch wel behoorlijk pittig. Om te starten een 30KM lange klim, met zeer lastige steile stukken. Gelukkig komt na het klimmen ook weer het dalen en wat op het profiel als een kleine klim lijkt op het einde is in werkelijkheid een klim waar precies geen einde aan lijkt te komen. Na een kleine 100KM bereiken we de finish. Ik begin te beseffen dat we in België niet voldoende kunnen trainen op lange klimmen. :-)
Maandag 15 juli Brixen - St. Vigil
Op het profiel lijkt het tegen de vorige dagen een korte etappe, maar zeker niet te onderschatten! Om te starten een Mont Ventoux'ke ... en dan na het dalen nog enkele stevig prikken. Ook het einde van de etappe stijgt weer en dus is het zaak om bij de les te blijven. Na de eerste bevoorrading krijgen we een prachtige technische singeltrail. Af en toe dook er ook een koppige koe op temidden van de trail. Maar in biefstuk hadden we geen zin... Zoveel mogelijk rijden is de boodschap, maar hindernissen als heuse koeienvlaaien zijn bijna niet te ontwijken. Als we de eerste top bereiken mogen we dalen langs een prachtige trail met een bergwand rechts en een afgrond (300m vertikaal) links. Echt kicken!!!
Ook het dorp waar we aankomen is een juweeltje. Een zeer mooi bergdorpje waar klimmen, biken en skieën zeer populair zijn. Op aanraden van enkele Italiaanse deelnemers gingen we ook nog en bezoekje brengen aan de Gelatteria locale...! Ijs gaat er altijd in, zeker bij deze hitte. Maar onze regenbroeken blijven mooi elke dag in de sportzak.
Dinsdag 16 juli St.Vigil - Alleghe
Opnieuw een kortere rit, maar hierdoor laten we ons niet in het ootje nemen. De vermoeidheid begint stilaan op te stapelen en elke rit zal zwaar zijn. Al van bij de start beginnen we te stijgen, eerst over de baan en dan wordt het terrein steeds ruwer. In tegenstelling tot ons voorjaar; hier geen regen en koude, maar dust and temperatures out of hell. Zweten van bvoor de start zijn we niet meer gewoon. De eerste klim komt al behoorlijk hard aan. Wetende dat de volgende klim langer, steiler en moeilijker zal zijn genieten we eerst van de kilometers lange afdaling. Het laatste stuk van de 2de klim is "PUSH & CARRY", maar ook hier worden we beloond met een afdaling tot aan de finish. Onweer is op komst, maar we halen de finish voor dat de hemel sluizen zich open zetten. Diegnene na ons finishen als modderermannetjes.
's Avonds genieten we in het peperdure pittoreske Alleghe van een heerlijke ijsje met Smarties.
Woensdag 17 juli Alleghe - San Martino di Castrozza
Vandaag wordt een ware hel voor mijn benen. 's ochtends voel ik me al niet opperbest en ook vandaag gaan we behoorlijk wat hoogte meters vreten. Peter kan me gelukkig steeds op beuren. Bij het vertrek tracht ik het mindere gevoel te onderdrukken en zet met goede moed aan. Schade bergop die we later opnieuw goedmaken met onze daalcapaciteiten. No panic voor de "GC".
Donderdag 18 juli San Martino de Castrozza - Crespano
Deze ochtend voel ik me weer beter. Het eerst deel van de rit; 10km in dalende lijn; verloopt geneutraliseerd. Dit is niet mijn ding. Mijn hartslag stijgt van de stress. Vandaag staan er opnieuw 2 cols op het menu. Het is alweer bloedheet en dat maakt het nog zwaarder, drinken is de boodschap. De eerste klim verloopt gestaag en verteer ik vlot. We tanken goed bij en vatten het 2de deel aan. De afdalingen worden iets technischer en dat is mijn ding. De groepjes die in de klim voorbij kwamen halen we nu in no time bij. Voor we de 2de klim aanvatten merk ik op de baan dat mijn voorwiel helemaal scheef staat. Op dat moment rijden we in een groepje op de baan aan zeer hoge snelheden. Ik tracht niet aan de risico's te denken en besluit door te gaan in dit groepje. Klimmen met dit wil zou geen probleem mogen zijn en aan de volgende bevoorrading kan ik controleren wat er precies aan de hand is. De 2de klim is een klepper van formaat we stijgen ongeveer 1200M op 10 KM, met andere woorden we gaan van steil naar steiler. Er lijkt maar geen einde aan deze klim te komen en ook de 2de bevoorrading blijft eindeloos lang weg. Gelukkig geen probleem met de camelbag, maar vele andere vallen die rit zonder water. Als we uiteindelijk de bevoorrading bereiken is er even tijd om de schade aan het voorwiel op te meten. Spaak gebroken, maar het moet mogelijk zijn met dit wiel de finish te bereiken. Na de bevoorrading nog even stevig klimmen en dan dalen we tot aan de finish. De afdaling is zeer technisch en dit in ons voordeel. Nu een nieuw voorwiel versieren, want het staat helemaal paraplu.
Vandaag starten we met de eerste 20Km geneutraliseerd, dit zijn echte stressmomenten voor mij. Ik ben niet gewoon in peloton te rijden en iedereen is erg nerveus. Het is dan ook de laatste lange etappe en iedereen tracht nog te stijgen in het klassement. Ook in de mixed teams is het "WARTIME" op de eerste klim. Er wordt heel tactisch gereden door het duwen en het trekken. Voor het einde van de klim moet ik een klein gaatje laten en overschakelen naar mijn eigen tempo, maar dat wordt in de eerste lange afdaling weer ruimschoots goedgemaakt. De 2de klim start ik op mijn eigen tempo en laat me niet opjagen door teams die me voorbij komen en dat blijkt een goede tactiek, want enkele kilometers verder haal ik hen weer bij en moeten zij afhaken. Halverwege de rit worden we getrakteerd op een stukje singletrail in het bos met korte steile klimmetjes (Langdorp-stijl) heerlijk!! In de laatste klim op de baan gaat het even goed fout. Peter en ik rijden naast elkaar en een bus nadert achter ons, wanneer die ons voorbijkomt, gaat die te snel terug naar rechts en raakt Peter aan de arm. Peter verliest zijn evenwicht en valt boven op mij. Op het eerste zicht lijk alles in orde, naast het grote gat in mijn knie en Peter die woest op de buschauffeur afstormt. Gelukkig kunnen enkele andere bikers hem bedaren. Puur op adrenaline gaan we de laatste afdaling in. Bijna aan de finish merk ik dat er toch iets mis is met de fiets en kan niet meer schakelen op een te grote versnelling trek ik mezelf naar binnen. Ook mijn rechter arm (die nog steeds hersteld van de breuk) voelt pijnlijk aan. Na controle bij het "Rescue Team" geen breuken, enkel grote schaafwond op de rechter knie. Nu de fiets opnieuw in orde krijgen voor de laatste rit.
De allerlaatste rit! 39KM, waarvan de eerste 18 KM klimmen en de rest dalen. Van enkele ander biker hoorde ik al dat de klim een stevige kuitenbijter is en ook de temperaturen swingen de pan uit vandaag. Al van bij de start voel ik dat de benen vandaag niet mee willen, elke inspanning is er een te veel. Totaal geen power en dan besef ik dat het 18 hele lange kilometers worden. Peter spoort me aan het tempo er in te houden, maar na goed 10KM moet ik van de fiets, het lukt echt niet en ik zie mensen passeren die ik de hele week niet op de fiets zag. Ik moet me zelf echt op de fiets pushen om door te gaan. Uiteindelijk als we bijna boven zijn rijd ik mezelf helemaal in de vernieling met het idee enkel nog dalen en dan ben ik gerecupereerd om de laatste 5KM op de baan door te knallen. Peter neemt het voortouw en nu moet ik enkel nog volgen naar beneden, we vliegen als gekken naar beneden en mijn hartslag blijft de eerste kilometers gewoon in het rood. Na de afdaling knalt Peter keihard met 45km/hr richting finish. Every second counts. We did it!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten